Minder doen, meer presteren

Je wilt de beste prestatie leveren; voor jezelf, voor de klant, voor je gezin, voor het team. En daar wil je je maximaal voor inzetten. Helaas leidt maximale inzet vaak niet tot maximaal presteren. Integendeel, maximale inzet leidt makkelijk tot suboptimale prestaties, en mogelijk zelfs tot contra-produktiviteit. Wanneer we optimaal willen presteren moet er vaker een tandje af dan bij.

Waarom dronken rijden strafbaar is, snappen we allemaal. En wie aangeschoten op het werk verschijnt, krijgt op zijn minst afkeurende blikken. Maar als je heel hard werkt en lange dagen maakt, krijg je meestal lof en bewondering voor je teamgeest. Terwijl overprikkeld, moe en ongeconcentreerd werken – of autorijden – net zo goed schade kan veroorzaken. Aan je project, je bedrijf of jezelf.

Als er veel op je af komt, zoek je naar iets waar je controle over denkt te hebben. Langer en harder doorwerken bijvoorbeeld. ‘Als ik maar snel genoeg ren en hard genoeg werk, dan kom ik er wel’, denkt ons gestreste brein. We hebben van nature de neiging om meteen te accelereren wanneer we ons onder druk voelen staan en veel tegelijk te doen hebben. Maar door juist voldoende rust te nemen om te herstellen word je gefocust en scherp, en ben je vele malen efficiënter.

Het brein van de bankier

Volgens neurowetenschapper John Coates is de financiële crisis voor een belangrijk deel veroorzaakt door de hormoonhuishouding van bankiers. Bankiers die altijd maar door gaan en nooit rust nemen, worden gedreven door hormonen als adrenaline, dopamine, testosteron en cortisol. In de Tegenlicht-aflevering Het brein van de bankier laat Joris Luyendijk zien hoe het gedrag en de verslaving aan bepaalde hormonen van bankiers tot irrationele en onverantwoorde risico’s leiden. Intelligente mensen gaan zo domme dingen doen, een belangrijk inzicht voor ons allemaal.

Bekijk hier de Tegenlicht aflevering ‘Het brein van de bankier’.

Ga er maar aan staan: je staat met je team onder hoogspanning, de deadline komt steeds dichterbij en iedereen werkt zich uit de naad. En midden in die hectiek kies jij ervoor om een stuk te gaan wandelen, of om vijf uur naar huis te gaan en om half elf naar bed. Ik zie bij veel organisaties dat dat gedrag niet of nauwelijks geaccepteerd wordt. Wie in zijn comfort zone gaat zitten in drukke tijden, lijkt een slechte teamplayer. Die manier van denken moeten we zien te veranderen.

Ik heb mijn hele leven veel gesport. In de volle overtuiging dat ik daar een betere wielrenner, schaatser of hardloper van zou worden, ging ik elke training keihard in, alsof het een wedstrijd was. Ook in mijn werk als leidinggevende geloofde ik lange tijd dat als ik alles gaf wat ik had, dat het optimale resultaat zou bieden. Inmiddels weet ik beter. Het is echt niet makkelijk, maar in mijn sport en in mijn werk probeer ik heel bewust herstel en reflectie structureel in te bouwen. De opbrengst is enorm: ik haal betere resultaten, ben meer in balans en krijg veel positieve feedback.

Structureel je herstel inplannen, ‘nu even niks’, bezinning: het zijn bijdragen aan je werk en leven, omdat je er je prestaties aanzienlijk mee verbetert. Wie structureel een pauze inplant om mentaal, fysiek en emotioneel in topvorm te komen, is juist een teamplayer. Je natuurlijke neiging om te versnellen onderdrukken en herstel inbouwen is een stevige uitdaging. Maar het is de inspanning meer dan waard. Wil je de beste resultaten halen? Doe dan minder om meer te presteren. Dan zit je ook nog veiliger op de weg.